Ramp MH17
Een aantal weken geleden keek ik naar de documentaire “het verdriet van Nederland”. Dit ging over het rouwproces van de nabestaanden van de rampvlucht MH17. Indrukwekkend en confronterend tegelijk. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om in een klap een dierbare te verliezen. En tegelijkertijd kwam het behoorlijk binnen en heb ik heel wat tranen gelaten tijdens deze uitzending. Want ja, ik herken (voel) het verdriet van deze mensen. Ik neem weliswaar beetje bij beetje afscheid van mijn dochter, maar de pijn is hetzelfde. Gelukkig heb ik nog wat tijd om aan het idee ‘dat ik straks afscheid moet nemen van Tess’ te wennen. Maar ik ben toch ook wel heel bang voor wat me dan te wachten staat. Je kunt je daar nauwelijks op voorbereiden. Nabestaanden van de ramp met MH 17 die dit verlies op hun eigen manier verwerken en een ding delen: verdriet. En dat was confronterend. Ik heb hierna nog wel even wakker gelegen…..

Niet reanimeren protocol
In diezelfde periode had ik een gesprek met de revalidatiearts van Tess. Zij wilde met mij praten over een niet-reanimatie protocol. En hierin gaat je ratio dan echt de confrontatie aan met je gevoel. Je beslist over het leven van je kind en ik kan niet omschrijven hoe ‘fout’ dat voelt. En tegelijkertijd begrijp ik hoe noodzakelijk het is om hierover na te denken en hierover een standpunt in te nemen.

Vakantie
Een onrustig gevoel: Het begint al een paar weken voorafgaand aan de zomer als ik iedereen om mij heen weer plannen hoor maken om te gaan genieten van een paar heerlijke weken vakantie. Helaas voelt dit voor mij niet zo. Ik zie er tegenop. Ik vind het moeilijk om niet meer de dingen te kunnen doen die andere gezinnen ondernemen. Tess kan weinig meer en wordt snel moe, dus worden de uitjes enorm beperkt en bestaat onze vakantie veel uit wandelingetjes maken, filmpjes kijken en in de tuin zitten. Ondertussen zie ik dan hoe Evy zich ontwikkelt, terwijl Tess alleen maar inlevert. Evy kan nu meer dan Tess en dat blijft toch de omgekeerde wereld. Ook zie ik hoe Anouk al een grote meid wordt en dan denk ik bij mezelf: Wat voor meisje zou Tess zijn als ze niet ziek zou zijn? Welke sport zou ze beoefenen en wat zou ze willen worden later?  Deze vakantie is een confrontatie met de ziekte en vooral ook met mezelf. Vaak ga ik maar door en probeer ik er niet te veel bij na te denken of eigenlijk vooral niet te veel bij te voelen. En nu ontkom ik er niet aan en dat doet af en toe verschrikkelijk veel pijn.

Verzoek
Deze blog brengt me op de volgende wellicht voor jou onverwachte vraag: Zoals je begrijpt is de gezondheid van Tess dusdanig onvoorspelbaar dat ik moet nadenken over haar overlijden. Ik heb besloten nog niet te beginnen met het schrijven van deze moeilijke pagina in haar boek maar één ding zou mij wel rust geven: het klaar hebben van het adressenbestand voor een kaart. Daarom deze vraag aan jou: Zou je je naam en adres aan mij willen doorgeven? Dit geldt voor familie, vrienden, hulpverleners, bekenden, artsen, collega’s etc. Er zijn zoveel mensen betrokken bij en begaan met Tess dat dit voor mij niet meer bij te houden is. Ik zou het daarom erg op prijs stellen al je me hiermee wilt helpen. Als je t.z.t. een kaart wilt ontvangen vul dan je gegevens hieronder in. Heb je het gevoel dat je “niet dichtbij genoeg staat”, vul dan toch je gegevens in als je de behoefte voelt. Wil je voor iemand anders invullen is dat ook prima. Eventuele dubbele adressen filteren we er wel uit.

Wil je een kaart? Laat hier je adres achter.