Ruim zes jaar geleden………..

Vierde Tess haar laatste kinderfeestje. Ze werd 7 jaar, zat in groep 3 en wilde heel graag een heksenfeestje. Tess hield altijd van ‘eng’. Zo genoot ze van de boze stiefmoeder in Sneeuwwitje en waar iedereen als vlinder of prinses geschminkt wilde worden, koos Tess altijd voor iets griezeligs zoals een heks :-). Het ging toen al niet meer zo goed met haar, ze kon haar klasgenootjes al niet meer bijbenen, maar wat genoot ze nog volop van haar feestje met haar vriendinnen.

Ik weet nog dat ik op haar kinderfeestje ’s middags gebeld werd met de uitslag van de vruchtwaterpunctie van onze jongste. We hoorden dat de baby gezond was en dat het een meisje zou worden. Opgelucht en blij was ik. Niet wetende dat ik 3 weken later zou horen dat Tess ernstig ziek is en niet oud zal worden.

Nu, zes jaar later, zit Evy in groep 3 en vierde ze vanmiddag haar kinderfeestje. En het thema was, je raadt het nooit……. heksen! Lekkere meiden heb ik!

En hoewel ik er vanmiddag volop van genoten heb vond ik het ook wel weer een confronterend moment. Evy die steeds groter wordt en waar ik steeds meer een band mee krijg. Die vol enthousiasme haar 6e verjaardag met haar vriendinnetjes viert. En dan haar grote zus waar ik steeds minder contact mee heb en die achter een gesloten deur ligt omdat ze de prikkels van zoveel lawaai om haar heen niet meer trekt. Hoe schril is dit contrast. Zo oneerlijk!

Evy leert lezen, rekenen, zwemmen. Dat is Tess helaas niet meer gelukt. Hoe trots ik ben op mijn grote kleine meid, die het allemaal zo makkelijk lijkt te doen, zo pijn doet mijn hart, omdat Tess dit nooit heeft mogen meemaken.

De laatste tijd krijg ik nauwelijks nog contact met Tess en dat doet pijn. Als ik thuiskom loop ik altijd als eerste naar haar kamer, maar vaak kijkt ze dwars door me heen en reageert ze niet of nauwelijks op me. Ik ben altijd zo blij als een kind als ik zie dat ze me hoort of als ik een glimlach van haar krijg. Hoewel ik weet dat dit erbij hoort vind ik het verschrikkelijk dat een van mijn kinderen steeds meer van mij verwijderd raakt. Ze laat het leven langzaam los met iedereen die daarin hoort en dat voelt onnatuurlijk.

Nog een keer

Ieder jaar gaan we met onze familie een weekend weg. Tess ging altijd mee. Dit jaar heb ik echt getwijfeld of we dat nog moeten doen. Alleen de reis er naar toe is al erg vermoeiend voor haar en ik heb geen idee of ik haar hier nog een plezier mee doe. Maar we willen zo graag nog een keer van haar aanwezigheid genieten dat we hebben besloten haar toch nog een keer mee te nemen. Hoogstwaarschijnlijk voor de laatste keer dus ik zal ieder moment koesteren.