Vandaag is het 14 jaar geleden dat Tess geboren werd.

Dat leek mij een goed moment om mijn laatste blog te schrijven. Zeven jaar geleden kregen we te horen dat Tess ongeneeslijk ziek was en niet oud zou worden. Mijn leven nam een compleet andere wending. Langzaam maar zeker heb ik me aangepast aan mijn nieuwe leven dat voor mij ‘gewoon’ geworden is. Nu, 7 jaar later, neemt mijn leven opnieuw een andere wending en moet ik weer een nieuwe invulling gaan geven aan mijn leven zonder Tess. En dat valt niet mee…..

Stil in mij
De eerste week nadat Tess overleden was stond ik nog steeds in de overlevingsstand. Er moest ontzettend veel geregeld worden en je wordt geleefd. Een verdrietige, maar ook een mooie week met heel veel lieve mensen om mij heen. Ik had hierdoor nog helemaal geen tijd om te beseffen wat het betekende dat mijn meisje er echt niet meer was. Op de ochtend van de begrafenis stond ik voor het eerst op met de gedachte: ik ga mijn dochter begraven en zal haar daar moeten achterlaten. Die gedachte alleen al gaf mij buikpijn. Toch zal ik dit adembenemende, pure, liefdevolle en onbeschrijflijk mooie eerbetoon aan Tess tijdens deze dag met mijn lieve familie en vrienden nooit meer vergeten. Maar ook het moment dat we met een lege bus terug naar huis reden staat in mijn geheugen gegrift. De dagen daarna begon de harde werkelijkheid pas echt tot me door te dringen: Tess was weg en ik zou haar nooit meer kunnen zien, horen of vasthouden. In huis hing een oorverdovende stilte en de pijn was hartverscheurend. De wereld om mij heen draaide door en ik was niet in staat om aan te haken. Mijn wereld stond stil en het was stil in mij. Ik wilde Tess haar kamer niet meer in, ik vond het verschrikkelijk om dat lege bed te zien. De eerste 2 weken bestonden uit huilen, voor me uit staren en de dingen doen die moesten. Ik dacht dat het nooit meer goed zou komen. Ik kwam de deur niet uit, maar gelukkig kwam er iedere dag wel familie of een vriend(in) langs. Ik voel me gezegend met zulke lieve mensen om mij heen.

Nu, een paar weken later, krabbel ik langzaam maar zeker weer op. Ik probeer mijn nieuwe pad te vinden, dag voor dag, stap voor stap. Soms is het 1 stap voorwaarts en dan weer 2 stappen achterwaarts. Maar het gaat iedere dag een beetje beter. Ik sta op tijd op, probeer weer te sporten, ga weer naar buiten toe en kom zelfs af en toe weer onder de mensen. Ik voel me nog wel een soort van ‘outsider’, ik doe mee vanaf de zijlijn. Op de meest onverwachte momenten popt het verdriet en het gemis weer op, waardoor ik door het ijs zak en weer kopje onder ga. Maar ik weet dat ik ook weer boven kom. Ik heb er vertrouwen in dat ik dit ooit een plekje kan geven en dat ik mijn nieuwe weg wel weer ga vinden. En dat Tess vanaf haar ‘ wolkje’ met mij meekijkt en me af en toe de weg zal wijzen.

Wat kan er in korte tijd toch veel veranderen, want nu staat het leven voor ons allemaal even stil. Dat is een rare gewaarwording. Stiekem ben ik wel een beetje opgelucht dat dit Tess en ons bespaard wordt. De onrust en angst voor een kwetsbaar kind is in deze tijd nog heviger. Om nog niet te spreken over het feit dat je geen afscheid van je kind kan nemen zoals je had bedacht. Juist tijdens een uitvaart zijn de steun van je dierbaren en naasten zo belangrijk. En dat kan nu niet. Ik hoop echt dat we de komende tijd goed doorkomen met zijn allen. Zorg goed voor jezelf en voor elkaar!

Bedankt
Langs deze weg wil ik iedereen bedanken voor het lezen van mijn blog en het meeleven de afgelopen jaren en voor alle hartverwarmende steunbetuigingen de afgelopen weken en vandaag.

Vandaag zou Tess 14 jaar geworden zijn……….. Het was een dag met mooie herinneringen, met een traan en een lach en natuurlijk met …….. slagroomtaart!

Lieve Tess, nooit meer hier, maar voor altijd in mijn hart!