Lang zal ze leven, lang zal ze leven in de Gloria. Hoe vaak zingen we dit lied wel niet in ons leven, zonder er eigenlijk nog bij stil te staan. Ik zing dit lied ook nog steeds al heeft het wel een hele andere lading gekregen sinds ik weet dat Tess ziek is en niet zo lang te leven heeft. Op Tess haar verjaardag krijg ik het in ieder geval mijn strot niet uit. Gelukkig hebben we Evy nog die het hele repertoire ook rustig in haar eentje afwerkt :-).

Vandaag, 22 maart, is Tess alweer 13 jaar geworden. Eerlijk gezegd had ik vorig jaar rond deze tijd niet gedacht dat we nog een verjaardag met Tess zouden hebben, maar wederom heeft ze me weer verrast. Ze is er nog, hoewel ze er ook heel veel niet meer is. De laatste 3 maanden heeft Tess weer behoorlijk ingeleverd. Ik kan het het best vergelijken met een kaarsje dat langzaam opbrandt, maar hoe lang haar kaarsje nog brandt kan niemand mij vertellen. Haar leven hangt nog aan een zijden draadje, althans zo voelt het voor mij. Ieder jaar wordt het ook lastiger om haar verjaardag te ‘vieren’. Niet alleen omdat Tess het zelf bijna niet meer meekrijgt, maar ook omdat iedere verjaardag betekent dat haar afscheid dichterbij komt.

In een van mijn vorige blogs heb ik wel eens geschreven dat het voelt alsof we samen met Tess een marathon lopen. Bij iedere bocht die we omgaan houd ik er rekening mee dat de finish in zicht komt. En hoewel ik heel bang ben om de finish te halen, vind ik het tegelijkertijd loodzwaar dat ik niet weet wanneer deze marathon eindigt en hoe lang we dit nog moeten volhouden.

Vandaag hebben we samen de extra kilometers die we dit jaar hebben mogen afleggen gevierd. Weer een ronde gehaald. Dus heb ik gisteren samen met Evy de ballonnen opgeblazen en de slingers opgehangen. Evy vroeg tijdens het versieren aan mij: Weet Tess eigenlijk dat ze morgen jarig is en kan ze de slingers en ballonnen wel zien? Toen moest ik wel even slikken. Ik heb gezegd dat mama daar geen antwoord op heeft, want zo is het. Dat mocht de pret niet drukken. We hebben er een gezellige dag van gemaakt met slagroomtaart, omdat we weten dat Tess daar zo van houdt, ook al kan ze het zelf niet meer eten. Aan kaarsjes uitblazen doen we al een tijdje niet meer, want ook dat heeft voor mij inmiddels een hele andere betekenis gekregen.

Vandaag was het feest, zelfs de zon deed volop mee. Dank aan iedereen voor de kaarten, de knuffels, de gezelligheid, de lekkere luchtjes en de mooie kleren. De komende maanden ruikt het heerlijk in huize Van der Plas en Tess ziet er deze zomer weer piekfijn uit!