De zomer is inmiddels in volle gang. Een andere zomer dan voorgaande jaren in verschillende opzichten. Zo lijkt het een van de droogste en heetste zomers van de afgelopen jaren te worden. Wat een warmte. Ik vind het heerlijk, maar voor Tess is het afzien. Ze heeft moeite om de warmte kwijt te raken door haar ziekte en de medicatie. Ze komt daardoor de deur ook bijna niet uit. Erg vervelend voor haar. Ook staat onze vakantie alweer bijna voor de deur. Dit jaar gaat Tess voor het eerst niet mee. Ik doe er Tess geen plezier meer mee en ook voor ons wordt het steeds bewerkelijker om het voor elkaar te krijgen. Het druist dwars tegen mijn moedergevoel in, het voelt toch weer als een stukje loslaten. Gelukkig weet ik dat ze in het logeerhuis Binnenveld goed voor haar zorgen en Tess zich daar op haar gemak voelt. Dat is een schrale troost.

Laatste rustplaats
Gisteren hebben Marcel en ik, na diverse locaties te hebben bezocht, een laatste rustplaats voor Tess uitgezocht. We hebben ervoor gekozen om haar een plekje op natuurbegraafplaats Heidepol in Arnhem te geven. We hebben deze plek, dankzij een tip van onze uitvaartondernemer, twee weken geleden bezocht. Ondanks dat we geen afspraak hadden gemaakt kregen we een warm welkom van Ina, een van de uitvaartbegeleiders. Na een fijn gesprek met haar hebben we een wandeling gemaakt door het prachtige natuurgebied. We waren er meteen uit, dit is de plek waar we Tess willen ‘teruggeven’ aan de natuur. Dit voelt goed en dit past zowel bij Tess als bij ons. Hoewel dit ons rust geeft was het ook een verdrietig moment. Deze plek is nu van Tess en de eerstvolgende keer dat we hier terugkomen is dat om Tess te begraven. Het doet al pijn als ik eraan denk.

Ina legde ons uit dat sommige bomen, om in deze droogte te kunnen overleven, hun blaadjes loslaten. Het leek dan ook wel herfst midden in de zomer. Mooi om te zien dat de natuur op deze manier weet dat zij moet loslaten om te kunnen overleven.

Loslaten
Ikzelf vind loslaten maar een lastig iets. Sterker nog, ik heb zelfs een hekel aan het woord! Ik ben nogal een vasthoudend type als het gaat om mensen of zaken die mijn na aan het hart liggen, dus nee, loslaten is niet mijn sterkste kant. Om dit allemaal aan te kunnen trek is soms een ‘deken’ over me heen zodat ik de praktische dingen, zoals het afscheid van Tess, toch kan regelen. Nadeel van zo’n ‘deken’ is ook dat het er ook voor zorgt dat je de mooie dingen ook niet meer goed kunt voelen. Voor mijn gezin is dat soms best een uitdaging. Evy voelt dit altijd haarfijn aan en gaat me dan vaak claimen. Ze zit dan nog net niet aan me vastgeplakt. Marc houdt afstand, omdat hij weet dat ik dan ruimte nodig heb. Ook best lastig als je er juist op dat moment voor je vriendin wilt zijn. Meestal kom ik na een paar dagen weer voorzichtig onder die ‘deken’ vandaan en kan ik ook weer genieten van de mooie momenten. En soms, meestal ’s nachts, wordt die ‘deken’ ruw van me afgetrokken en overvalt de werkelijkheid me ineens. Ik besef me dan dat dit echt gaat gebeuren: ik ga Tess verliezen en ik moet haar gaan loslaten. Dat voel ik in iedere vezel van mijn lichaam; het knijpt mijn maag samen, ik krijg het benauwd en ik verdrink in mijn verdriet. Als na een half uurtje de storm dan weer gaat liggen voel ik me leeg, als een leeggelopen ballon. Hierdoor kan ik weer lucht halen zodat ik weer verder kan.

Ik las een tijdje geleden in een boek de volgende zin: als je geen dagen meer aan je leven kunt toevoegen, dan moet je leven aan de dagen toevoegen. En dat is iets wat Tess doet. Zij heeft al zoveel moeten loslaten en ze ondergaat het allemaal zo vredig. Haar wereld is inmiddels teruggebracht naar een kleine 2 vierkante meter; haar bed. Gelukkig staat dat bed op verschillende plekken, maar wat is haar wereld klein geworden. Toch is ze meestal blij en kan ze intens genieten van alle kleine dingen die ze nog wel kan of die er nog wel zijn. Wat dat betreft kan ik nog een hoop van Tess leren. Mijn dappere meisje.

Tot slot
Inmiddels weten we dat Tess in haar reservetijd zit. Hoe lang die reservetijd nog is kan niemand ons vertellen. Daarom hebben Marcel en ik het afscheid al in grote lijnen uitgestippeld. Het gaat dwars tegen al mijn gevoel in, want natuurlijk wil je je niet bezighouden met het afscheid van je kind. Dat komt veel te dichtbij, tegelijkertijd geeft het rust om deze dingen te regelen. De locatie waar we de afscheidsdienst willen houden is daarom inmiddels bekend. Dat stelde ons meteen weer voor een keuze. Het liefst gunnen we iedereen een persoonlijk afscheid van Tess, maar dat gaat niet lukken, omdat de locatie maar een bepaald aantal beschikbare plaatsen heeft. Daarom zullen we mensen t.z.t. persoonlijk gaan uitnodigen en zullen we voor de mensen die niet aanwezig kunnen zijn de dienst live via internet uitzenden. Onze familie, vrienden en andere naaste dierbaren hebben we natuurlijk in beeld. Maar er zullen wellicht ook mensen zijn die wij niet meteen op ons netvlies hebben staan, maar die wel om persoonlijke redenen bij het afscheid van Tess willen zijn. Laat ons dit dan weten door je mailadres op het contactformulier hiernaast in te vullen en bij onderwerp afscheid Tess in te vullen.

.