Gisteren, dinsdag 19 juni was het dan zover, Tess stond voor de 3e keer op de planning voor een wisseling van de PEG sonde. Tot nu toe 2 keer ‘peg’ 😉 gehad omdat er geen IC bed vrij bleek te zijn en de anesthesist niet wilde opereren zonder IC bed als achtervang.

Maar goed, je gaat het toch allemaal weer regelen: de dagopvang en taxi afbellen, de thuiszorg op stand-by zetten, vrij nemen op mijn werk en alle andere zaken die ik gelukkig alweer vergeten ben.

Maandagmiddag 18 juni word ik door de arts gebeld die mij verteld dat de IC weer vol ligt. De moed zakte mij in de schoenen. Het zal toch niet zo zijn dat het weer niet doorgaat? De arts heeft echter wel goede hoop en ik beloof hem dinsdagochtend te bellen. Enfin, dinsdagochtend om 09.30 uur kregen we groen licht: operatie PEG kon doorgaan en we werden om 11.00 uur verwacht in het VU. Is driemaal toch weer scheepsrecht 😉.

Om 15.00 uur was Tess aan de beurt. Ik had de dagen voorafgaand toch wel wat last gehad van stress. Met andere woorden: ik kon overal om huilen en was niet te genieten 😬. Deze ingreep was relatief klein, maar of Tess de narcose nog aan zou kunnen was de vraag. Echter, wij moeders beschikken echt over een soort oerkracht. In mijn geval betekende dat dat ik heel kalm werd. En dat bleek nodig want de anesthesist wilde een roesje geven ipv narcose, omdat dat minder risicovol zou zijn dan een narcose. En dus moest er een infuus aangelegd worden. Na in beide polsen geprikt te hebben zat er nog steeds geen infuus in en was Tess behoorlijk gestresst. Ze had het koud en moest opgewarmd worden, omdat ze anders helemaal geen aders konden vinden waar een naald in kon. Na veel toeters en bellen en overleg kwam er een echoapparaat de OK in. Inmiddels stond Tess haar hele lijf strak van de stress wat niet helpt bij het prikken. Ik moest dus alles uit de kast halen, maar echt ontspannen lukte haar natuurlijk niet meer. Het was een nare ervaring. Na 40 minuten lukte het uiteindelijk om via een echo de naald toch in te brengen in een diepere ader in haar elleboogholte. Ze sliep binnen 10 tellen en de ingreep kon beginnen.

Een half uur later zat ik alweer op de verkoeverkamer. Tess was goed wakker geworden en had geen ademhalingsproblemen gehad. Hierdoor hebben ze niet hoeven intuberen en bleek IC opname niet nodig. Wat een opluchting. De nacht verliep rustig en mevrouw mocht vandaag weer naar huis. Hoewel voor mij de spannendste operatie tot nu toe, Tess heeft een nieuw record, ze was binnen 24 uur weer thuis 😀.

Dat opereren steeds lastiger wordt is inmiddels wel duidelijk. De afweging die je iedere keer maakt bij de vraag: Opereren of niet? wordt hierdoor ook steeds moeilijker. Ik hoop dan ook dat dit voor Tess de laatste opname/operatie zal zijn. Ze heeft in haar korte leven al zo vaak in het ziekenhuis gelegen. Het is genoeg geweest.

Maar ja, zeg nooit nooit, want beetje bij beetje blijf je toch je grenzen verleggen. En hoe besluit je in hemelsnaam dat het genoeg is geweest als dat tot gevolg heeft dat je daardoor afscheid moet nemen van je dochter? Ik hoop dat ik deze afweging nooit hoeft te maken en als het dan toch moet dat ik daartoe in staat ben. De tijd zal het leren…..

Voor nu gaan we vieren dat Tess ook dit weer geweldig heeft doorstaan. Mijn dappere, sterke dochter is met vlag en wimpel geslaagd en ik ben enorm trots op haar!